وقف

وقف عبادت ویژه ای است که مایه تصدیق ایمان واقف است ، لذا از آن به صدقه یاد می شود .وقف ، جاری است نه جامد، لذا تحبیس اصل (عین) ، کافی است و تحبیس عرصه لازم نیست . مصرف آن ، خیر مطلق است نه معین ، هرچند تعیین آن صحیح است.

از وقفیات قرن دهم هجری نظیر موقوفات سید لطیف شاه حسینی (۹۴۰ ه ق) و سید جلال‏الدین محمد (۹۵۰ ه ق) و سید ابوالفتح علی الحسینی (۹۵۷ ه ق) و بیک آغا خانم ذوالقدر (۹۹۷ ه ق) نام برد که همگی به استثنای مورد اخیر، رقبات مفصلی است و عواید قابل ملاحظه‏ای دارد. از قرون ۱۱ و ۱۲ و ۱۳ و ۱۴ اسناد فراوانی در این باب موجود است.

 جهت پاسخ به این سوال پیشنهاد می شود  مقاله زیر را مطالعه فرمائید. مقدمه: خانم آن کی. اس.لمتون نویسنده ایران شناس انگلیسی در این نوشتار به بررسی تاریخ وقف در ایران پرداخته است. این موضوع را تا اواخر قاجار مدّ نظر قرار داده که شامل موقوفاتی می شود که در […]

در سال ۹۴۰قمری / ۹۱۲شمسی در دهه نخست حکومت شاه تهماسب یکم صفوی که آن را عصر تثبیت حاکمیت صفویه نیز می‌دانند، شخصی به نام «سیدلطیف شاه‌حسینی» موقوفه‌ای را برای رسیدگی به امور زائران فقیر و در راه‌ مانده اختصاص داد که در حال حاضر قدیمی‌ترین سند مربوط به وقف زواری در مرکز اسناد آستان‌ قدس رضوی است.

از وقفیات قرن دهم می‌توان موقوفات سید لطیف شاه حسینی و سید جلال‌الدین محمد و سید ابوالفتح علی الحسینی را نام برد. که در گنجینه موزه آستان قدس رضوی نگهداری میشود. از قرن یازدهم به بعد اسناد فراوانی موجود است که تقریبا همه آنها بازخوانی شده و در پایگاه نرم‌افزاری آستان قدس رضوی موجود است. از مهم‌ترین این اسناد، طومار علیشاهی و عضد الملک است.